شربت اشتهاآور باریج

شربت اشتهاآور باریج که در متون کهن طب سنتی به نام شربت انار منعنع ذکر شده است، در عرصه بهداشت و درمان، قدمتی حدود دو هزار ساله دارد. دیسقوریدوس داروشناس مشهور قرن اول میلادی ترکیب آب انار و نعنا را برای درمان سوء هاضمه و تهوع به کار برده است و جالینوس، انار را اثربخش‌تر از سیب و به در درمان تهوع و در تقویت دهانه معده دانسته است. در دوران اسلامی، ترکیب انار و نعنا به شکل شربت ساخته شد تا طعم و اثربخشی آن بهبود یابد. رازی (قرن ۴ هجری) شربت انار منعنع را جهت تقویت معده ارائه کرد. در قرن بعدی، ابن سینانشان داد که این شربت می تواند علاوه بر تقویت معده، اشتها را نیز افزایش دهد. پس از ابن سینا نیز سایر طبیبان به اثراشتها‌‌آور این شربت اشاره کرده‌اند.

شربت اشتها‌آور باریج علاوه بر تقویت اشتها خواص دارویی دیگری هم دارد. انار (Punicagranatum) به عنوان جزء غالب این فرآورده، به دلیل داشتن ترکیبات پلی‌فنل، تاننی، آنتوسیانین و فلاونوئید بهترین منبع وجود الاژیک اسید (Ellagic acid) است. مطالعات جدید نشان داده‌اند که الاژیک اسید دارای خواص آنتی‌اکسیدان و ضدالتهاب است و در دفع سموم از بدن نقش دارد. همچنین آب انار سرشار از ویتامین هایA,B,C,E، کلسیم، آهن و … می‌باشد.

امروزه در اروپا مصرف نعنا (Mentha spicata) به شکل چای به همراه کمی عسل برای تقویت هاضمه رواج دارد. شواهد نشان داده‌اند که ترکیبات فرار موجود در سرشاخه‌های هوایی گیاه، مقوی معده هستند و بنابراین، از این جهت با انار هم‌افزایی دارند.